Slechts een klein groepje mensen heeft de macht om de stad vorm te geven. Ondanks dat stadsmakers burgers proberen te betrekken door middel van verscheidene participatieprojecten, heeft het merendeel van de bevolking geen directe invloed op de veranderende stad. Dat komt ook omdat mensen participatie zien als een te grote tijdsinvestering, omdat ze het saai vinden of omdat ze het gevoel hebben te weinig kennis of ervaring te hebben. De studenten vinden dat deze macht eerlijker verdeeld moet worden door participatie toegankelijker te maken.

Bruno het stadsbankje is onderdeel van een platform dat deze toegankelijkheid biedt. Dit platform bestaat uit stadsobjecten die tot leven gebracht worden: bankjes, prullenbakken en zelfs gebouwen kunnen praten. Burgers raken in gesprek met deze stadse dingen en worden gestimuleerd om hun meningen en ideeën te delen over fysieke en sociale aspecten van de omgeving waarin het betreffende object zich bevindt. De dingen delen op hun beurt hun ‘persoonlijke’ verhalen en observaties. Door deze gesprekken met objecten wordt empathie opgewekt voor een voorheen levenloze omgeving en bouwen mensen zo aan hun begrip voor, en band met, de stad, haar mensen en haar ‘dingen’.

Via het platform hebben stadsmakers een continue verbinding met de verhalen en benodigdheden van burgers. Het platform verzamelt alle gesprekken tussen de dingen en de mensen waar de stadsmakers dan toegang tot krijgen tijdens bepaalde projecten. Door actief te luisteren en de gesprekken te verwerken, kunnen stadsmakers zowel inclusievere als reactievere plekken ontwerpen. Bruno is dus een klein onderdeel van een gigantisch web dat helpt bij de creatie van collectieve visie op de toekomstige stad.