In dit lopende afstudeerproject voor het masterproject van student Chris ontwikkelt zij een benadering om producten te ontwerpen die langer meegaan. Dit onderzoek richt zich niet alleen op het verlengen van fysieke levensduur en reparatiemogelijkheden van objecten om hun levensduur te verlengen, het hecht evenveel belang aan hun emotionele duurzaamheid.

Het ontwerpen van producten die zowel langer meegaan als repareerbaar zijn, is een relatief eenvoudig doel in vergelijking met de uitdaging om apparaten te ontwerpen waaraan je gehecht kan raken en actief wil onderhouden. Hoewel het als ontwerper moeilijk is om deze band rechtstreeks te beïnvloeden, bieden onderzoek van de TU Delft en diverse theorieën inzicht in de redenen achter emotionele hechting, waar ontwerpers rekening mee kunnen houden.

Via een casestudy heeft zij een tostiapparaat negen keer opnieuw ontworpen, waarbij elke iteratie werd geleid door een uniek aspect van deze theorie. De student verkent verschillende manieren om met onze bezittingen om te gaan, met extra aandacht voor zintuiglijk bewustzijn, waardering voor het vertrouwde en het enthousiasme die kan ontstaan door uitgedaagd te worden door dagdagelijkse objecten. Bovendien verkent zij het idee dat objecten een eigen leven doorlopen, met begrip voor hun creatieproces, hoe ze in de loop van de tijd veranderen en waar we mee geconfronteerd worden op het moment dat ze kapot gaan.
Deze ontwerpoefening dient meerdere doelen. Het stelt de student niet alleen in staat om nieuw licht te werpen op een ogenschijnlijk bekend object, maar dient ook als een cruciale stap in haar ontwerpproces. Via deze tentoonstelling nodig ze je uit om deel te nemen aan de overgang naar de volgende fase van mijn project. Terwijl ze evolueert van speculatie naar realiteit, zullen jouw inzichten en input een belangrijke rol spelen bij het volgende ontwerpstadium.